La Reversible

Gabriel Aresti nació en 1933 en Bilbao, donde murió en 1975.     NIRE AITAREN ETXEA   Nire aitaren etxea defendituko dut. Otsoen kontra, sikatearen kontra, lukurreriaren kontra, justiziaren kontra, defenditu eginen dut nire aitaren etxea. Galduko ditut aziendak, soloak, pinudiak; galduko ditut korrituak, errentak, interesak, baina nire aitaren etxea defendituko dut. Harmak kenduko dizkidate, eta eskuarekin defendituko dut nire aitaren etxea; eskuak ebakiko dizkidate, eta besoarekin defendituko dut nire aitaren etxea; besorik gabe, sorbaldik gabe, bularrik gabe utziko naute, eta arimarekin defendituko dut nire aitaren etxea. Ni hilen naiz, nire arima galduko da, nire askazia galduko da, baina nire aitaren etxeak iraunen du zutik.     LA CASA DE MIS PADRES    Defenderé la casa de mis padres.   Contra los lobos, contra la sequía, contra la usura, contra la justicia, siempre defenderé

André Breton nació en Trinchebray-Bocage (Francia) en 1896 y murió en París en 1966. DU RÊVE   Mais la lumière revient Le plaisir de fumer L'araignée-fée de la cendre à points bleus et rouges N'est jamais contente de ses maisons de Mozart La blessure guérit tout s'ingénie à se faire reconnaître je parle      et sous ton visage tourne le cône d'ombre qui du fond des      mers a appelé les perles Les paupières les lèvres hument le jour L'arène se vide Un des oiseaux en s'envolant N'a eu garde d'oublier la paille et le fil A peine si un essaim a trouvé bon de patiner La flèche part Une étoile rien qu'une étoile perdue dans la fourrure de la nuit       SUEÑO     Pero vuelve la luz El placer de fumar La araña-hada de la ceniza con puntos azules y rojos nunca se contenta con sus casas de Mozart La herida lo sana todo se las ingenia para que la reconozcan yo       hablo y bajo tu rostro gira el cono de sombra que desde el

Malú Urriola nació en 1967 en Santiago (Chile), donde murió en 2023. SANTIAGO EN RUINAS, ABRIL DE 1992   No necesito nada más esta noche, No quiero oír viejas anécdotas de poetas. No sé si veré el futuro, si al menos lo veré pasar por estos ojos.   Espero en la única gloria de los castrados. Me abandonaré al silencio, como un criminal abandona las armas y el placer de la sangre.     SANTIAGO IN RUINS, APRIL 1992   I don’t need anything more tonight, I don’t want to hear old anecdotes about poets. I don’t know if I’ll see the future, if at least I’ll see it passing through these eyes.   My hope is in the eunuchs’ only glory. I will abandon myself to silence, like a criminal abandoning arms and the pleasure of blood.

Yehudá Amijái nació en Wurzburgo (Alemania) en 1924 y murió en Jerusalén (Israel) en 2000. YO, QUE EN PAZ DESCANSE Yo, que en paz descanse, yo que estoy vivo, digo de mí, en paz descanse yo. Yo quiero la paz ahora, mientras vivo. No quiero esperar, como aquel hombre piadoso que sólo ambicionaba una pata del trono áureo en el Edén. Quiero las cuatro patas de una simple silla de madera, acá. Quiero descansar en paz, ya ahora. Mi vida transcurrió entre guerras de toda clase: combates externos y luchas internas, combates cara a cara donde la cara era siempre la mía, cara de amante y cara de enemigo. Guerras con armas de antes: palo, piedra, hacha mellada, palabras, cuchillo romo y desgarrador, amor y odio; y guerras con armas modernas: ametralladora, misil, palabras, mina que explota, amor y odio. No quiero cumplir la profecía de mis padres de que la vida es guerra, con todo mi cuerpo y toda mi alma quiero paz. En paz descansar yo.

Hristo Fótev nació en Estambul (Turquía) en 1934 y murió en Sofia (Bulgaria) en 2002. Колко си хубава… На М.К. Колко си хубава! Господи, колко си хубава!   Колко са хубави ръцете ти. И нозете ти колко са хубави. И очите ти колко са хубави. И косите ти колко са хубави. Не се измъчвай повече – обичай ме! Не се щади – обичай ме! Обичай ме със истинската сила на ръцете си, нозете си, очите си – със цялото зящество на техните движения. Повярвай ми завинаги – и никога ти няма да си глупава – обичай ме! И да си зла – обичай ме! Обичай ме! По улиците, след това по стълбите, особено по стълбите си хубава. Със дрехи и без дрехи, непрекъснато си хубава… Най-хубава си в стаята. Във тъмното, когато си със гребена. И гребенът потъва във косите ти. Косите ти са пълни с електричество – докосна ли ги, ще засветя в тъмното. Наистина си хубава – повярвай ми. И се старай до края да си хубава. Не толкова за мене, а за себе си, дърветата, прозорците и хората. Не разрушавай бързо красотата си с ревнив

Bernardo Guardado nació en 1913 en Avilés, donde murió en 1982. OTOÑU   El cielu, con el orbayu, yera una ñube de plomu pintando de color gris l'amanecer del Otoñu. Facía musties les miraes del candorosu palombu, qu'embucháu nel palombar trocara'l vuelu en reposu. Ablayaba les tonaes, faltes de bríu y arroxu, qu'entonaben nes quintanes, acohibíos, los mozos. La vara la yerba seca, afincada xunto al horru, yera un montón de quexumbre, esfumaos los sos contornos ente los velos de ñiebla que la cobrín con so embozu. Les llágrimes que corrín d'aquel cielu gris de plomu, al cayer temblonamente, como'l rodar d'un sollozu, facín rosarios de cuentes, en un rezar fervorosu. ¡Que tristeza guarda en sí un amanecer d'Otoñu. Sin embargo, ye tristeza que se desdobla nel gociu del desfrutar de sentires d'unos mundos misteriosos. Ye como esi frutu verde qu'al mordelu ye acidosu pero que dexa un regustu que pide golver por otru. Quiciás porque la t