Ir al contenido principal

EUGÉNIO DE ANDRADE, traducido del portugués por Alfredo Pérez Alencart

Eugénio de Andrade nació en Fundâo (Castelo Branco, Portugal) en 1923 y murió en Oporto en 2005.


ADEUS

Já gastámos as palavras pela rua, meu amor, 
e o que nos ficou não chega 
para afastar o frio de quatro paredes. 
Gastámos tudo menos o silêncio. 
Gastámos os olhos com o sal das lágrimas, 
gastámos as mãos à força de as apertarmos, 
gastámos o relógio e as pedras das esquinas 
em esperas inúteis. 

Meto as mãos nas algibeiras e não encontro nada. 
Antigamente tínhamos tanto para dar um ao outro; 
era como se todas as coisas fossem minhas: 
quanto mais te dava mais tinha para te dar. 

Às vezes tu dizias: os teus olhos são peixes verdes. 
E eu acreditava. 
Acreditava, 
porque ao teu lado 
todas as coisas eram possíveis. 

Mas isso era no tempo dos segredos, 
era no tempo em que o teu corpo era um aquário, 
era no tempo em que os meus olhos 
eram realmente peixes verdes. 
Hoje são apenas os meus olhos. 
É pouco, mas é verdade, 
uns olhos como todos os outros. 

Já gastámos as palavras. 
Quando agora digo: meu amor
já se não passa absolutamente nada. 
E no entanto, antes das palavras gastas, 
tenho a certeza 
que todas as coisas estremeciam 
só de murmurar o teu nome 
no silêncio do meu coração. 

Não temos já nada para dar. 
Dentro de ti 
não há nada que me peça água. 
O passado é inútil como um trapo. 
E já te disse: as palavras estão gastas. 

Adeus. 


ADIÓS

Ya gastamos las palabras por la calle, mi amor,
y lo que nos quedó no alcanza
para alejar el frío de cuatro paredes.

Gastamos todo menos el silencio.
Gastamos los ojos con la sal de las lágrimas,
gastamos las manos a fuerza de apretárnoslas,
gastamos el reloj y las piedras de las esquinas
en esperas inútiles.

Meto las manos en los bolsillos y no encuentro nada.
Antes teníamos tanto para dar uno al otro;
era como si todas las cosas fuesen mías:
cuanto más te daba más tenía para darte.

A veces tú decías: tus ojos son peces verdes.
Y yo creía.
Creía,
porque a tu lado
todas las cosas eran posibles.

Pero era en el tiempo de los secretos,
era en el tiempo en que tu cuerpo era un acuario,
era en el tiempo en que mis ojos
realmente eran peces verdes.
Hoy son solamente mis ojos.
Es poco, pero es verdad,
unos ojos como todos los otros.

Ya gastamos las palabras.
Cuando ahora digo: mi amor,
ya no sucede absolutamente nada.
Y, sin embargo, antes de las palabras gastadas,
tengo la certeza
que todas las cosas se estremecían
solo de murmurar tu nombre
en el silencio de mi corazón.

No tenemos ya nada para dar.
Dentro de ti
no hay nada que me pida agua.
El pasado es inútil como un trapo.
Y ya te dije: las palabras están gastadas.

Adiós.







Comentarios

Entradas populares de este blog

HAYDEN CARRUTH, traducido del inglés por Jonio González

Hayden Carruth nació en 1921 en Waterbury (EE. UU.) y murió en 2008 en Munnsville. SILENCE Sometimes we don’t say anything. Sometimes we sit on the deck and stare at the masses of goldenrod where the garden used to be and watch the color change form day to day, the high yellow turning to mustard and at last to tarnish. Starlings flitter in the branches of the dead hornbeam by the fence. And are these therefore the procedures of defeat? Why am I saying all this to you anyway since you already know it? But of course we always tell each other what we already know. What else? It’s the way love is in a late stage of the world .     SILENCIO A veces no decimos nada. A veces nos sentamos en el porche y contemplamos las innumerables flores amarillas que crecen en lo que antes era el jardín y vemos cómo cambia su color con cada día que pasa, de amarillo intenso a mostaza hasta que finalmente pierden su brillo. Junto a la cerca los estorninos revolotean

CELSO EMILIO FERREIRO, traducido del gallego por Pura Salceda

Celso Emilio Ferreiro nació en Celanova (Orense) en 1912 y murió en Vigo (Pontevedra) en 1979. INVERNO   Chove, chove na casa do probe e no meu corazón tamén chove. Dor da mau encallecida, dor da xente aterecida de frío polos camiños. Dor dos vellos e meniños. Dor dos homes desherdados e dos que están aldraxados. Mágoa da ferida allea. Dor dos que están na cadea, dos que sofren a inxustiza e viven baixo a cobiza. Mágoa e loito por tanto pranto que escoito. No meu peito, sulagado, soturno, fondo, calado, un río de amor se move. Chove, chove na casa do probe e no meu corazón tamén chove .   INVIERNO Llueve, llueve en la casa del pobre y en mi corazón también llueve.   Dolor por la mano encallecida, dolor por la gente aterida de frío por los caminos. Dolor por los viejos y chiquillos. Dolor por los hombres desheredados y de los que están ultrajados. Lástima de la herida ajena. Dolor por los que están en prisión, por los que sufren la injusticia y viv

MARÍA BALBÍN, traducida del asturiano por Lourdes Álvarez

María Balbín nació en Caravia (Asturias) en 1877 y murió en Oviedo en 1961. CUERRE UN REGATU... Cuerre un regatu per aquí cerquina que s´acolumbra desde mio ventana y nél finxen los rayos de la lluna per entre los manoxos d´espadaña cintes birllantes de cristal cuayáu y madexines qu´asemellen plata.   Tán durmiendo tranquilos los mios fíos cola risa esparcía pela cara que ye´l reflexu de los anxelinos con quien suañando tán ena so cama.   Cuasi rindía de los mios llabores que son abondos, sin mentir migaya, sentéme a descansar xunto a la mesa que tengo ena salina de mio casa y, como si fos obra d´un ensalmu non pudi remediar la pigazada y alcomencé a sueñar qu´unos neñinos tirándome cadunu pela saya cantábenme veyures a la vez quitándose unu al otru la palabra.   Nun eren gayasperes les ñoticies nin taben fartuquinos pela   traza, escalzos, esgamiaos, mal vistíos.. ¿pa qué me buscará asta cominaya? ¡si fora rica!, dixe, ¡si tuviera!