Ir al contenido principal

MANUEL DE CASTRO, traducido del portugués por Miguel Ángel Manzanas

Manuel de Castro nació en 1934 en Lisboa, donde murió en 1971.



POEMA PARA UMA HERA

o cansaço é um combate ao longo do mar
a caminho da destruição
com o cérebro desfeito em algas
alimento dos peixes
a espuma amarelada escorre da ponta dos dedos
num alquímico gesto sábio

meu pai é o pássaro cavernícola
cujo olhar tem o sentido das bússolas subterrâneas
e minha mãe cravejada de diamantes
ali jaz candura
tão inútil como un jornal diário
definitiva e absurda como um crustáceo oco

o universo percorre o périplo do meu corpo decapitado
tal um rio onde crescem árvores
e o amor povoa de círculos o ar
em homenagem ao sacrifício

transporto o sorriso dos monumentos
que deslizam a sua solidão
gastando a iluminação das cidades
indiferentes e nobres
procriando a nostalgia dos homens

o culto do teu nome é a palavra
insubstituível instrumento de morte para o amor
na projecção incendiária da vida sem porquê

movo-te entre o turismo débil desta gente
em espiral ao voo libertino dos fumos
no topo das chaminés de tijolo
dos fornos grandes

e porque existo nas aves transeuntes das praças públicas
nos animais enjaulados e cadentes
o meu gesto é auténtico com pedra
ilusão e erva


POEMA PARA UNA HIEDRA

el cansancio es un combate a lo largo del mar
a camino de la destrucción
con el cerebro deshecho en algas
alimento de los peces
la espuma amarillenta se escurre por la punta de los dedos
en un alquímico gesto sabio


mi padre es el pájaro cavernícola
cuya mirada tiene el sentido de las brújulas subterráneas
y mi madre engastada de diamantes
allí yace un candor
tan inútil con un periódico diario
definitivo y absurdo como un crustáceo hueco


el universo recorre el periplo de mi cuerpo decapitado
como un río donde crecen árboles
y el amor puebla de círculos el aire
en homenaje al sacrificio


transporto la sonrisa de los monumentos
que deslizan su soledad
gastando la iluminación de las ciudades
indiferentes y nobles
procreando la nostalgia de los hombres


el culto de tu nombre es la palabra
insustituible instrumento de muerte para el amor
en la proyección incendiaria de la vida sin porqué


me muevo entre el turismo débil de esta gente
en espiral al vuelo libertino de los humos
en la cima de las chimeneas de ladrillo
de los hornos grandes

y porque existo en las aves transeúntes de las plazas públicas
en los animales enjaulados y cadentes
mi gesto es auténtico con piedra
ilusión y hierba











Comentarios

Entradas populares de este blog

DANTE BERTINI, traducido al polaco por Ada Trzeciakowska

Dante Bertini nació en 1945 en Buenos Aires (Argentina), donde murió en 2025.                        MUDANZA                ¿qué más puedo decirte?                quisiera que estrenaras un rincón de mi cuerpo               aunque no hay nada nuevo en el hábito viejo              que es ahora mi cuerpo                ¿hay algo que seduzca tu paso hasta mi lecho?                podría alzar la voz                dotarla de algún énfasis                dar cualidad divina a lo apenas doméstico                prometer ...

MARY OLIVER, traducida del inglés por Jonio González

Mary Oliver nació en  Maple Heights (Ohio, EE UU) en 1935 y murió en Hobe Sound (EE UU) en 2019. THE SUMMER DAY Who made the world? Who made the swan, and the black bear? Who made the grasshopper? This grasshopper, I mean- the one who has flung herself out of the grass, the one who is eating sugar out of my hand, who is moving her jaws back and forth instead of up and down- who is gazing around with her enormous and complicated eyes. Now she lifts her pale forearms and thoroughly washes her face. Now she snaps her wings open, and floats away. I don't know exactly what a prayer is. I do know how to pay attention, how to fall down into the grass, how to kneel down in the grass, how to be idle and blessed, how to stroll through the fields, which is what I have been doing all day. Tell me, what else should I have done? Doesn't everything die at last, and too soon? Tell me, what is it you plan to do with your one wild and precious life? ...

XUAN BELLO, traducido del asturiano por Lourdes Álvarez

Xuan Bello nació en Paniceros (Asturias) en 1965 y murió en Oviedo en 2025. SINESTESIA Los neurofisiólogos afirmen que ye namás un enquívocu del cuerpu namoráu: vete equí mesmu, nesta cai nesta ciudá perdida, sentir el to cuerpu baxo la camisa del silenciu. Una simple confusión del cerebro que, con too, permitió a Herzog falar de la “verdá poética” y a Keats recordanos que la memoria esfrutaba del sentíu del tactu. Yer por eso que’l rellumu de lo real tresfórmase en verdá na alma y yo pùedo besate                                                (pongo tanta atención cuando te beso)                                ...