Ir al contenido principal

MURILO MENDES, traducido del portugués por Tom Bojorquez

Murilo Mendes nació en 1901 en Juiz de Fora (Minas Gerais, Brasil) y murió en Lisboa en 1975.


METAFÍSICA DA MODA FEMININA

 
Tudo o que te rodeia e te serve
Aumenta a fascinação e o enigma.
Teu véu se interpõe entre ti e meu corpo,
É a grade do meu cárcere.
Tuas luvas macias ao tato
Fazem crescer a nostalgia das mãos
Que não receberam meu anel no altar.
Tua maquilagem
É uma desforra sobre a natureza.
Tuas joias e teus perfumes
São necessários a ti e à ordem do mundo
Como o pão ao faminto.
Eu me enrolo nas tuas peles nos teu boás
Rasgo teu peitilho de seda
Para beijar teus seios brancos
Que alimentam os poemas
Entreabro a túnica fosforescente
Para me abrigar no teu ventre glorioso
Que ampliou o mundo ao lhe dar um homem a mais.
Teus vestidos obedecem a um plano inspirado
Correspondem-se com o céu com o mar as estrelas
Com teus pensamentos teus desejos tuas sensações.
A natureza inteira
É retalhada para ornar teu corpo
Os homens derrubam florestas
Descem até o fundo das minas e dos mares
Movem máquinas teares
Soltam os aviões nos ares
Lutam pela posse da terra matam e roubam pelo teu corpo.
O mundo sai de ti, vem desembocar em ti
E te contempla espantado e apaixonado,
Arco-íris terrestre,
Fonte da nossa angústia e da nossa alegria.
 
Tudo o que faz parte de ti  desde teus sapatos 
Está unido ao pecado e ao prazer,
À teologia, ao sobrenatural.


 

METAFÍSICA DE LA MODA FEMENINA

 
Todo lo que te rodea y te sirve
Aumenta la fascinación y el enigma.
Tu velo se interpone dentro ti y mi cuerpo,
Y es la reja de mi cárcel.
Tus guantes suaves al tacto
Hacen crecer la nostalgia de las manos
Que no recibirán mi anillo en el altar.
Tu maquillaje
Es una ofensa sobre la naturaleza.
Tus joyas y tus perfumes
Son necesarios para ti y al orden del mundo
Como el pan al hambriento.
Yo me abrazo en tus pieles en tus chales
Rasgo tu corpiño de seda
Para besar tus senos blancos
Que alimentan los poemas
Entreabro la túnica fosforescente
Para abrigarme en tu vientre glorioso
Que amplió el mundo al darle un hombre más.
Tus vestidos obedecen a un plan inspirado
Se corresponden con el cielo con el mar las estrellas
Con tus pensamientos deseos tuyos sensaciones tuyas.
La naturaleza entera
Es retazada para ornar tu cuerpo
Los hombres vencen selvas
Descienden hasta el fondo de las minas y de los mares
Mueven máquinas telares
Sueltan los aviones en los aires
Luchan por la posesión de la tierra matan y roban por tu cuerpo.
El mundo emana de ti, y va a desembocar en ti
Y te contempla espantado y enamorado,
Arcoíris terrestre,
Fuente de nuestra angustia y de nuestra alegría.
 
Todo lo que forma parte de ti  desde tus zapatos 
Está unido al pecado y al placer,
A la teología, a lo sobrenatural.






Comentarios

Entradas populares de este blog

MARY OLIVER, traducida del inglés por Jonio González

Mary Oliver nació en  Maple Heights (Ohio, EE UU) en 1935 y murió en Hobe Sound (EE UU) en 2019. THE SUMMER DAY Who made the world? Who made the swan, and the black bear? Who made the grasshopper? This grasshopper, I mean- the one who has flung herself out of the grass, the one who is eating sugar out of my hand, who is moving her jaws back and forth instead of up and down- who is gazing around with her enormous and complicated eyes. Now she lifts her pale forearms and thoroughly washes her face. Now she snaps her wings open, and floats away. I don't know exactly what a prayer is. I do know how to pay attention, how to fall down into the grass, how to kneel down in the grass, how to be idle and blessed, how to stroll through the fields, which is what I have been doing all day. Tell me, what else should I have done? Doesn't everything die at last, and too soon? Tell me, what is it you plan to do with your one wild and precious life? ...

XUAN BELLO, traducido del asturiano por Lourdes Álvarez

Xuan Bello nació en Paniceros (Asturias) en 1965 y murió en Oviedo en 2025. SINESTESIA Los neurofisiólogos afirmen que ye namás un enquívocu del cuerpu namoráu: vete equí mesmu, nesta cai nesta ciudá perdida, sentir el to cuerpu baxo la camisa del silenciu. Una simple confusión del cerebro que, con too, permitió a Herzog falar de la “verdá poética” y a Keats recordanos que la memoria esfrutaba del sentíu del tactu. Yer por eso que’l rellumu de lo real tresfórmase en verdá na alma y yo pùedo besate                                                (pongo tanta atención cuando te beso)                                ...

JUAN ALCAIDE, traducido al farsi por Fariba Goorgin

Juan Alcaide nació en 1907 en Valdepeñas (Ciudad Real), donde murió en 1951. TIERRA DE NADIE Zambullido en la fresca serpentina de la trinchera en soledad, me leo. ¿En dónde están las balas esta tarde? ¿En dónde el enemigo? ¿En dónde el ansia? Me asomo. No hay temor. Pica el saludo que congestiona un campo de amapolas. Poso el alma en la tierra que separa -tigre en terrible siesta- los dos frentes. ¡Esa tierra! ¡Ese pulso! ¡Ese silencio! ¡Ese tigre dormido entre dos campos!. ¿Quién eres, corazón?                                 (Tierra de nadie. Tierra entre dos trincheras enemigas).