Ir al contenido principal

MURILO MENDES, traducido del portugués por Tom Bojorquez

Murilo Mendes nació en 1901 en Juiz de Fora (Minas Gerais, Brasil) y murió en Lisboa en 1975.


METAFÍSICA DA MODA FEMININA

 
Tudo o que te rodeia e te serve
Aumenta a fascinação e o enigma.
Teu véu se interpõe entre ti e meu corpo,
É a grade do meu cárcere.
Tuas luvas macias ao tato
Fazem crescer a nostalgia das mãos
Que não receberam meu anel no altar.
Tua maquilagem
É uma desforra sobre a natureza.
Tuas joias e teus perfumes
São necessários a ti e à ordem do mundo
Como o pão ao faminto.
Eu me enrolo nas tuas peles nos teu boás
Rasgo teu peitilho de seda
Para beijar teus seios brancos
Que alimentam os poemas
Entreabro a túnica fosforescente
Para me abrigar no teu ventre glorioso
Que ampliou o mundo ao lhe dar um homem a mais.
Teus vestidos obedecem a um plano inspirado
Correspondem-se com o céu com o mar as estrelas
Com teus pensamentos teus desejos tuas sensações.
A natureza inteira
É retalhada para ornar teu corpo
Os homens derrubam florestas
Descem até o fundo das minas e dos mares
Movem máquinas teares
Soltam os aviões nos ares
Lutam pela posse da terra matam e roubam pelo teu corpo.
O mundo sai de ti, vem desembocar em ti
E te contempla espantado e apaixonado,
Arco-íris terrestre,
Fonte da nossa angústia e da nossa alegria.
 
Tudo o que faz parte de ti  desde teus sapatos 
Está unido ao pecado e ao prazer,
À teologia, ao sobrenatural.


 

METAFÍSICA DE LA MODA FEMENINA

 
Todo lo que te rodea y te sirve
Aumenta la fascinación y el enigma.
Tu velo se interpone dentro ti y mi cuerpo,
Y es la reja de mi cárcel.
Tus guantes suaves al tacto
Hacen crecer la nostalgia de las manos
Que no recibirán mi anillo en el altar.
Tu maquillaje
Es una ofensa sobre la naturaleza.
Tus joyas y tus perfumes
Son necesarios para ti y al orden del mundo
Como el pan al hambriento.
Yo me abrazo en tus pieles en tus chales
Rasgo tu corpiño de seda
Para besar tus senos blancos
Que alimentan los poemas
Entreabro la túnica fosforescente
Para abrigarme en tu vientre glorioso
Que amplió el mundo al darle un hombre más.
Tus vestidos obedecen a un plan inspirado
Se corresponden con el cielo con el mar las estrellas
Con tus pensamientos deseos tuyos sensaciones tuyas.
La naturaleza entera
Es retazada para ornar tu cuerpo
Los hombres vencen selvas
Descienden hasta el fondo de las minas y de los mares
Mueven máquinas telares
Sueltan los aviones en los aires
Luchan por la posesión de la tierra matan y roban por tu cuerpo.
El mundo emana de ti, y va a desembocar en ti
Y te contempla espantado y enamorado,
Arcoíris terrestre,
Fuente de nuestra angustia y de nuestra alegría.
 
Todo lo que forma parte de ti  desde tus zapatos 
Está unido al pecado y al placer,
A la teología, a lo sobrenatural.






Comentarios

Entradas populares de este blog

HAYDEN CARRUTH, traducido del inglés por Jonio González

Hayden Carruth nació en 1921 en Waterbury (EE. UU.) y murió en 2008 en Munnsville. SILENCE Sometimes we don’t say anything. Sometimes we sit on the deck and stare at the masses of goldenrod where the garden used to be and watch the color change form day to day, the high yellow turning to mustard and at last to tarnish. Starlings flitter in the branches of the dead hornbeam by the fence. And are these therefore the procedures of defeat? Why am I saying all this to you anyway since you already know it? But of course we always tell each other what we already know. What else? It’s the way love is in a late stage of the world .     SILENCIO A veces no decimos nada. A veces nos sentamos en el porche y contemplamos las innumerables flores amarillas que crecen en lo que antes era el jardín y vemos cómo cambia su color con cada día que pasa, de amarillo intenso a mostaza hasta que finalmente pierden su brillo. Junto a la cerca los estorninos revolotean

CELSO EMILIO FERREIRO, traducido del gallego por Pura Salceda

Celso Emilio Ferreiro nació en Celanova (Orense) en 1912 y murió en Vigo (Pontevedra) en 1979. INVERNO   Chove, chove na casa do probe e no meu corazón tamén chove. Dor da mau encallecida, dor da xente aterecida de frío polos camiños. Dor dos vellos e meniños. Dor dos homes desherdados e dos que están aldraxados. Mágoa da ferida allea. Dor dos que están na cadea, dos que sofren a inxustiza e viven baixo a cobiza. Mágoa e loito por tanto pranto que escoito. No meu peito, sulagado, soturno, fondo, calado, un río de amor se move. Chove, chove na casa do probe e no meu corazón tamén chove .   INVIERNO Llueve, llueve en la casa del pobre y en mi corazón también llueve.   Dolor por la mano encallecida, dolor por la gente aterida de frío por los caminos. Dolor por los viejos y chiquillos. Dolor por los hombres desheredados y de los que están ultrajados. Lástima de la herida ajena. Dolor por los que están en prisión, por los que sufren la injusticia y viv

JAIME JARAMILLO ESCOBAR, "X504", traducido al inglés por Anabel Torres

Jaime Jaramillo Escobar, "X504", nació en Pueblorrico (Colombia) en 1932 y murió en Medellín en 2021.                                            MAMÁ NEGRA   Cuando mamá negra hablaba del Chocó le brillaba la cadena de oro en el pescuezo, su largo pescuezo para beber agua en las totumas, para husmear el cielo, para chuparles la leche a los cocos. Su pescuezo largo para dar gritos de colores con las guacamayas, para hablar alto entre las vecinas, para ahogar la pena, y para besar a su negro, que era alto hasta el techo. Su pescuezo flexible para mover la cabeza en los bailes, para reír en las bodas. Y para lucir la sombrilla y para lucir el habla. Mamá negra tenía collares de gargantilla en los baúles, prendas blancas colgadas detrás del biombo de bambú, pendientes que se bamboleaban en sus orejas, y un abanico de plumas de ángel para revolver el aire. Su negro le traía mucho lujo del puerto cada vez que venían los barcos, y la casa estaba llena de tintineantes cortinas de co