Ir al contenido principal

HEINRICH BÖLL, traducido del alemán por Pedro Sánchez Sanz

Heinrich Böll nació en Colonia (Alemania) en 1917 y murió en Kreuze en 1985.

 


FÜR ALEXANDER S. ZUM 65. GEBURTSTAG*

 

heimatverloren

heimatvertrieben

nicht heimatlos in der Sprache

kein fremder Wald ersetzt das tiefe Herz

der russischen Wälder

wo alle Zeiten gesammelt aufeinander treffen

keine Ikone (ersetzt)

das ewig wärmende Christus erbarme dich unser

unter Kopfutüchem im Kerzenlicht gemurmelt

 

erbarmen wir uns derer

die wir verrirt glauben

auf holprigen Pilgerwegen

erbarmungslose Jahrhunderte

haben sie im Namen des Herrn gehetzt

über Stock und Stein und Dornen

ihre Füße sind wund

ihr Mund ist trocken

ihr Magen murmelt

Erbarme dich meiner 

den Strenge ist ihnen genug geworden

und wieder einmal die Knute im Namen des Herrn

gestiefelte Herren gegen barfüßige Brüder

sie brauchen Salbe für ihre Füße

tröstendes Wasser duftendes Brot

ihre einzige Heimat ist der Hunger

nach Gerechtigkeit

gestiefelte Missionare

werden sie nicht bekheren

 

wir beide sind doch aus Krieg

in Kriege hineingeboren

erbarmen wir uns ihrer

  

 

PARA ALEXANDER S. EN SU 65 CUMPLEAÑOS*

 

sin patria

expulsado de su país

pero no desterrado de su lengua

ningún bosque extranjero puede sustituir al profundo corazón

de los bosques rusos

donde se cruzan y juntan todas las épocas

ningún icono (puede sustituir)

al Cristo siempre acogedor ten piedad de nosotros

susurrado bajo el velo a la luz de los cirios

 

tengamos piedad de aquellos

que creemos perdidos

en las escarpadas rutas de los peregrinos

siglos inmisericordes

se precipitan en nombre del Señor

con palos y piedras y espinas

con los pies heridos

y la boca seca

su estómago murmura

Ten piedad de mí 

la dureza es para ellos suficiente

y de nuevo el látigo en nombre del Señor

señores con botas contra hermanos descalzos

necesitan un bálsamo para los pies

el agua reconfortante, el pan fragante

su única patria es el hambre

de justicia

misioneros con botas

no se convertirán

 

pero nosotros dos nacimos

entre guerra y guerra

apiadémonos de ellos 

 

*Alexander Solzhenitsyn

 



Comentarios

Entradas populares de este blog

DANTE BERTINI, traducido al polaco por Ada Trzeciakowska

Dante Bertini nació en 1945 en Buenos Aires (Argentina), donde murió en 2025.                        MUDANZA                ¿qué más puedo decirte?                quisiera que estrenaras un rincón de mi cuerpo               aunque no hay nada nuevo en el hábito viejo              que es ahora mi cuerpo                ¿hay algo que seduzca tu paso hasta mi lecho?                podría alzar la voz                dotarla de algún énfasis                dar cualidad divina a lo apenas doméstico                prometer ...

MARY OLIVER, traducida del inglés por Jonio González

Mary Oliver nació en  Maple Heights (Ohio, EE UU) en 1935 y murió en Hobe Sound (EE UU) en 2019. THE SUMMER DAY Who made the world? Who made the swan, and the black bear? Who made the grasshopper? This grasshopper, I mean- the one who has flung herself out of the grass, the one who is eating sugar out of my hand, who is moving her jaws back and forth instead of up and down- who is gazing around with her enormous and complicated eyes. Now she lifts her pale forearms and thoroughly washes her face. Now she snaps her wings open, and floats away. I don't know exactly what a prayer is. I do know how to pay attention, how to fall down into the grass, how to kneel down in the grass, how to be idle and blessed, how to stroll through the fields, which is what I have been doing all day. Tell me, what else should I have done? Doesn't everything die at last, and too soon? Tell me, what is it you plan to do with your one wild and precious life? ...

XUAN BELLO, traducido del asturiano por Lourdes Álvarez

Xuan Bello nació en Paniceros (Asturias) en 1965 y murió en Oviedo en 2025. SINESTESIA Los neurofisiólogos afirmen que ye namás un enquívocu del cuerpu namoráu: vete equí mesmu, nesta cai nesta ciudá perdida, sentir el to cuerpu baxo la camisa del silenciu. Una simple confusión del cerebro que, con too, permitió a Herzog falar de la “verdá poética” y a Keats recordanos que la memoria esfrutaba del sentíu del tactu. Yer por eso que’l rellumu de lo real tresfórmase en verdá na alma y yo pùedo besate                                                (pongo tanta atención cuando te beso)                                ...