Ir al contenido principal

NOÉMIA DE SOUSA, traducida del portugués por Lauren Mendinueta

Noémia de Sousa nació en Maputo (Mozambique) en 1926 y murió en Cascais (Portugal) en 2002.



NEGRA

 

Gentes extrañas con sus ojos llenos de otros mundos

quisieron cantar tus encantos

sólo para ellas de misterios profundos,

de delirios y hechicerías

Tus encantos profundos de África.

 

Pero no pudieron.

En sus formales y adornados cantos,

huérfanos de emoción y sinceridad,

te quedaste lejana, inalcanzable,

virgen de contactos más hondos.

Y te disfrazaron de esfinge de ébano, amante sensual,

jarrón etrusco, exotismo tropical,

demencia, atracción, crueldad,

animalidad, magia

y no sabemos cuántas más palabras vistosas y vacías.

 

Y en sus formales cantos adornados

fuiste todo, negra

menos tú.

 

Y menos mal.

Menos mal que nos dejaron a nosotras,

de la misma sangre, de los mismos nervios, carne, alma,

sufrimiento,

la gloria única y sentida de cantarte

con emoción verdadera y radical,

la gloria conmovida de cantarte, toda amasada,

amoldada, envasada en esta palabra inmensa y luminosa: MADRE.

 

 

 NEGRA

 

Gentes estranhas com seus olhos cheios doutros mundos

quiseram cantar teus encantos

para elas só de mistérios profundos,

de delírios e feitiçarias...

Teus encantos profundos de Africa.

 

Mas não puderam.

Em seus formais e rendilhados cantos,

ausentes de emoção e sinceridade,

quedas-te longínqua, inatingível,

virgem de contactos mais fundos.

E te mascararam de esfinge de ébano, amante sensual,

jarra etrusca, exotismo tropical,

demência, atracção, crueldade,

animalidade, magia...

e não sabemos quantas outras palavras vistosas e vazias.

 

Em seus formais cantos rendilhados

foste tudo, negra...

menos tu.

 

E ainda bem.

Ainda bem que nos deixaram a nós,

do mesmo sangue, mesmos nervos, carne, alma,

sofrimento,

a glória única e sentida de te cantar

com emoção verdadeira e radical,

a glória comovida de te cantar, toda amassada,

moldada, vazada nesta sílaba imensa e luminosa: MÃE.




 

 

 

 

 


Comentarios

Entradas populares de este blog

DANTE BERTINI, traducido al polaco por Ada Trzeciakowska

Dante Bertini nació en 1945 en Buenos Aires (Argentina), donde murió en 2025.                        MUDANZA                ¿qué más puedo decirte?                quisiera que estrenaras un rincón de mi cuerpo               aunque no hay nada nuevo en el hábito viejo              que es ahora mi cuerpo                ¿hay algo que seduzca tu paso hasta mi lecho?                podría alzar la voz                dotarla de algún énfasis                dar cualidad divina a lo apenas doméstico                prometer ...

MARY OLIVER, traducida del inglés por Jonio González

Mary Oliver nació en  Maple Heights (Ohio, EE UU) en 1935 y murió en Hobe Sound (EE UU) en 2019. THE SUMMER DAY Who made the world? Who made the swan, and the black bear? Who made the grasshopper? This grasshopper, I mean- the one who has flung herself out of the grass, the one who is eating sugar out of my hand, who is moving her jaws back and forth instead of up and down- who is gazing around with her enormous and complicated eyes. Now she lifts her pale forearms and thoroughly washes her face. Now she snaps her wings open, and floats away. I don't know exactly what a prayer is. I do know how to pay attention, how to fall down into the grass, how to kneel down in the grass, how to be idle and blessed, how to stroll through the fields, which is what I have been doing all day. Tell me, what else should I have done? Doesn't everything die at last, and too soon? Tell me, what is it you plan to do with your one wild and precious life? ...

XUAN BELLO, traducido del asturiano por Lourdes Álvarez

Xuan Bello nació en Paniceros (Asturias) en 1965 y murió en Oviedo en 2025. SINESTESIA Los neurofisiólogos afirmen que ye namás un enquívocu del cuerpu namoráu: vete equí mesmu, nesta cai nesta ciudá perdida, sentir el to cuerpu baxo la camisa del silenciu. Una simple confusión del cerebro que, con too, permitió a Herzog falar de la “verdá poética” y a Keats recordanos que la memoria esfrutaba del sentíu del tactu. Yer por eso que’l rellumu de lo real tresfórmase en verdá na alma y yo pùedo besate                                                (pongo tanta atención cuando te beso)                                ...