Rosamel del Valle nació en Curacaví (Chile) en 1901 y murió en Santiago de Chile en 1965.
VIVIR
O PERECER
Hay una vida que pasa entre la conciencia sonámbula
Y lo que resta del viaje entre sábanas y escombros.
Heridas derramadas en la noche que sube
Ávida de memoria despierta de pronto en un sonido.
Venid, espinas obscuramente formadas de tallo en tallo,
En vosotras siento el golpe de la sangre que pierde brillo,
Una transparencia salida de las urnas de cristales pavorosos.
Venid, atmósfera rechazada de puerta en puerta y sin deseo.
Los que te oyen venir enlutan sus vidrios y huyen llevados del cabello.
Hay quienes dicen que los ojos llevan y que se dejan conducir,
Que las manos apartan las ramas sombrías del aire al andar.
¿Cuáles ojos aclaran el vacío que van llenando los pasos solos?
Cuáles manos adelantan la sombra que tarda en andar?
Unidad de dolores, de raíces, de viajes que la memoria no olvida,
Extraño movimiento y deseo en interminable calor.
Nuestros pasos se duermen entre cabellos ocultos que impiden
Abrir los ojos a la sombra desnuda en rededor.
Las puertas vienen al encuentro de los pies fatigadamente perdidos.
Pero las habitaciones se obscurecen apenas el hombre entra allí.
ΝΑ ΖΩ Η ΝΑ ΧΑΘΩ
Υπάρχει μια ζωή που περνάει ανάμεσα στην υπνοβατική συνειδητότηταΚαι αυτό που μένει απ'το ταξίδι ανάμεσα σε σεντόνια και συντρίμμια.
Πληγές ρέουσες μέσα στη νύχτα που ανατέλλει
Αχόρταγη για μνήμες ξυπνά ξαφνικά μ'ένα θόρυβο.
Ελάτε,αγκάθια σχηματισμένα στο σκοτάδι από μίσχο σε μίσχο,
Σε σας αισθάνομαι το χτύπο του αίματος που χάνει τη λάμψη του,
Μια διαφάνεια βγαλμένη από τις τεφροδόχους φοβερών κρυστάλλων.
Ελάτε,ατμόσφαιρα αποκηρυγμένη από πόρτα σε πόρτα χωρίς επιθυμία.
Αυτοί που σε ακούν να έρχεσαι μαυροντύνουν τα γυαλικά τους
και το σκάνε οδηγημένοι από κόμες.
Υπάρχουν εκείνοι που λένε πως τα μάτια οδηγούν και αφήνονται να οδηγούνται,
Πως τα χέρια απομακρύνουν τα σκιερά κλαδιά απ'τον αέρα στο περπάτημα.
Ποιά μάτια φωτίζουν το κενό που γεμίζουν τα μοναχικά βήματα;
Ποιά χέρια προσπερνούν την σκιά που αργοπορεί στον πηγαιμό;
Ενότητα πόνου,καταγωγής,ταξιδιού που η μνήμη δεν ξεχνά,
Παράξενη κίνηση και επιθυμία σε ατέρμονη έξαψη.
Τα βήματά μας κοιμούνται ανάμεσα σε κρυφές κόμες που παρεμβάλλουν εμπόδια
Στο άνοιγμα των ματιών στη γυμνή σκιά στο περίγραμμα.
Οι θύρες έρχονται να συναντήσουν τα πόδια χαμένα στη κούραση.
Ομως τα δωμάτια σκοτεινιάζουν μόλις ο άνθρωπος μπει εκεί.
Comentarios
Publicar un comentario