Ir al contenido principal

NUNO JÚDICE, traducido del portugués por Lauren Mendinueta

Nuno Júdice nació en Mexilhoeira Grande (Portugal) en 1949 y murió en Lisboa en 2024.



COLHEITA


Houve uma altura em que me preocupava 

com o significado das palavras; o seu 

sentido tinha de corresponder a qualquer coisa de

compreensível, como se tudo no mundo tivesse

uma explicação. Por vezes, no entanto, havia imagens 

que não tinham qualquer correspondência

com a realidade: flores abstractas, cujas pétalas

eu colhera no campo da memória, uma a uma,

para as colar em cada verso. E essa contradição

entre o que eu queria dizer e o

que estava escrito, em que não havia

essa relação imediata com o pensamento,

inquietava-me. Porém, ao descobrir que 

essa inquietação faz parte do poema, pus

de parte o significado, e limpei de pétalas a 

página. Fiquei com as palavras no seu campo

de significações, verdes como as folhas

da primavera; e ao passar sob os ramos da

frase, arranhando-me nas suas consoantes mais

ásperas, e respirando o ar fresco das vogais, 

percebi que o sentido se encontra no gesto

com que lanço à terra a semente do acaso,

para que dela nasçam os arbustos

em cujos ramos se abrigam os pássaros

que cantam nesta estrofe.



COSECHA 


Hubo un tiempo en que me preocupaba

el significado de las palabras; su sentido

tenía que corresponder con cualquier cosa

comprensible, como si todo en el mundo tuviera

una explicación. A veces, sin embargo, había imágenes

que no tenían ninguna correspondencia

con la realidad: flores abstractas, cuyos pétalos

recogía en el campo de la memoria, uno a uno,

para pegarlos en cada verso. Y esa contradicción

entre lo que quería decir y lo

que estaba escrito, donde no había 

relación inmediata con el pensamiento,

me inquietaba. No obstante, al descubrir que 

esa inquietud hace parte del poema, puse

a un lado el significado, y limpié de pétalos la

página. Me quedé con las palabras en su campo

de significados, verdes como las hojas

de la primavera; y al pasar bajo las ramas de la

frase, arañándome en sus consonantes mas

ásperas, y respirando el aire fresco de las vocales,

advertí de que el sentido se encuentra en el gesto

con que lanzo a la tierra la semilla del azar,

para que de ella nazcan los arbustos

en cuyas ramas se cobijan los pájaros

que cantan en esta estrofa. 




Comentarios

Entradas populares de este blog

HAYDEN CARRUTH, traducido del inglés por Jonio González

Hayden Carruth nació en 1921 en Waterbury (EE. UU.) y murió en 2008 en Munnsville. SILENCE Sometimes we don’t say anything. Sometimes we sit on the deck and stare at the masses of goldenrod where the garden used to be and watch the color change form day to day, the high yellow turning to mustard and at last to tarnish. Starlings flitter in the branches of the dead hornbeam by the fence. And are these therefore the procedures of defeat? Why am I saying all this to you anyway since you already know it? But of course we always tell each other what we already know. What else? It’s the way love is in a late stage of the world .     SILENCIO A veces no decimos nada. A veces nos sentamos en el porche y contemplamos las innumerables flores amarillas que crecen en lo que antes era el jardín y vemos cómo cambia su color con cada día que pasa, de amarillo intenso a mostaza hasta que finalmente pierden su brillo. Junto a la cerca los estorninos revolotean

CELSO EMILIO FERREIRO, traducido del gallego por Pura Salceda

Celso Emilio Ferreiro nació en Celanova (Orense) en 1912 y murió en Vigo (Pontevedra) en 1979. INVERNO   Chove, chove na casa do probe e no meu corazón tamén chove. Dor da mau encallecida, dor da xente aterecida de frío polos camiños. Dor dos vellos e meniños. Dor dos homes desherdados e dos que están aldraxados. Mágoa da ferida allea. Dor dos que están na cadea, dos que sofren a inxustiza e viven baixo a cobiza. Mágoa e loito por tanto pranto que escoito. No meu peito, sulagado, soturno, fondo, calado, un río de amor se move. Chove, chove na casa do probe e no meu corazón tamén chove .   INVIERNO Llueve, llueve en la casa del pobre y en mi corazón también llueve.   Dolor por la mano encallecida, dolor por la gente aterida de frío por los caminos. Dolor por los viejos y chiquillos. Dolor por los hombres desheredados y de los que están ultrajados. Lástima de la herida ajena. Dolor por los que están en prisión, por los que sufren la injusticia y viv

MARÍA BALBÍN, traducida del asturiano por Lourdes Álvarez

María Balbín nació en Caravia (Asturias) en 1877 y murió en Oviedo en 1961. CUERRE UN REGATU... Cuerre un regatu per aquí cerquina que s´acolumbra desde mio ventana y nél finxen los rayos de la lluna per entre los manoxos d´espadaña cintes birllantes de cristal cuayáu y madexines qu´asemellen plata.   Tán durmiendo tranquilos los mios fíos cola risa esparcía pela cara que ye´l reflexu de los anxelinos con quien suañando tán ena so cama.   Cuasi rindía de los mios llabores que son abondos, sin mentir migaya, sentéme a descansar xunto a la mesa que tengo ena salina de mio casa y, como si fos obra d´un ensalmu non pudi remediar la pigazada y alcomencé a sueñar qu´unos neñinos tirándome cadunu pela saya cantábenme veyures a la vez quitándose unu al otru la palabra.   Nun eren gayasperes les ñoticies nin taben fartuquinos pela   traza, escalzos, esgamiaos, mal vistíos.. ¿pa qué me buscará asta cominaya? ¡si fora rica!, dixe, ¡si tuviera!