Ir al contenido principal

Entradas

ANTONIO CÍCERO, traducido del portugués por José Ioskyn

Antonio Cícero nació en Rio de Janeiro (Brasil) en 1945 y murió en Zúrich (Suiza) en 2024.   O PAÍS DAS MARAVILHAS   Não se entra no país das maravilhas pois ele fica do lado de fora, não do lado de dentro. Se há saídas que dão nele, estão certamente à orla iridescente do meu pensamento, jamais no centro vago do meu eu. E se me entrego às imagens do espelho ou da água, tendo no fundo o céu, não pensem que me apaixonei por mim. Não: bom é ver-se no espaço diáfano do mundo, coisa entre coisas que há no lume do espelho, fora de si: peixe entre peixes, pássaro entre pássaros, um dia passo inteiro para lá . EL PAÍS DE LAS MARAVILLAS   No se entra al país de las maravillas pues él está afuera, no adentro. Si hay salidas hasta él, están en la orilla iridiscente de mi pensamiento, nunca en el centro vago del Yo. Y si me entrego a las imágenes del espejo o del agua, teniendo como fondo el cielo, no piensen que me enamoré de mí. No: es bueno verse en el espacio diáfano del mundo, u...
Entradas recientes

RAÚL ACOSTA, traducido al portugués por Amanda Barros

Raúl Acosta nació en 1944 en Rosario (Argentina), donde murió en 2025. TANGUITO SIN RETORNO Qué solo esta Felipe Empuñando su copa Su trasnochada copa de festejos e insomnios La muerte llegará con el último trago Nadie lo sabe Felipe está llorando Sobre su carcajada de borracho Mañana ha de morir su cuerpo Su carne estropeada en mil abrazos Recuerda sus ojos los primeros Los de mirar la vida simplemente Una lágrima le agranda ésa mirada que vibra como un flan Como una empalagosa cucharada de lástima. TANGUITO SEM RETORNO Que sozinho está Felipe Empunhando sua taça Sua noturna taça de festejos e insônia A morte chegará com o último gole Ninguém sabe que Felipe está chorando Sobre sua risada de bêbado Amanhã há de morrer seu corpo Sua carne estragada em mil abraços Recorda seus olhos os primeiros Os de olhar a vida simplesmente Uma lágrima lhe amplia esse olhar que vibra como um flan Como uma enjoativa colher de sopa de  lástima .

ROBERTO THEMIS SPERONI, traducido al sueco por Thomas Alqmvist

Roberto Themis Speroni nació en La Plata (Argentina) en 1922 y murió en City Bell en 1967. VINO EL AMIGO, EL LÚCIDO GITANO... A Eduardo Squirru Vino el amigo, el lúcido gitano, el que tiene guitarra y seis mujeres, y los dientes azules y la vida inscripta en un notable crucifijo, y se quedó a comer, después de abrirse la frente y el perímetro del pecho. Eduardo vino desde su sonrisa, desde su muerte, desde su cigarro, y habló en mi casa, como los petreles hablan sobre la nieve y el mar hosco. Durmió después, donde mis hijos duermen, y se fue para hallar una esmeralda, un caballo de pelo silencioso, o tal vez el nostálgico amuleto que le robó el invierno, cuando niño. VÄNNEN KOM, DEN REDIGE ZIGENAREN                                                                     Till Eduardo Squirru Vännen kom, den redige zigena...

IVÁN OÑATE, traducido al inglés por Roger Swanzy

Iván Oñate nació en Ambato (Ecuador) en 1948 y murió en Quito en 2025. TE ESCOGÍ COMO MI ESPEJO   Allí vería todos mis pecados, todas mis culpas, todas todos mis sueños no cumplidos y todas mis canciones no cantadas. Eso buscaba en ti, porque eres mi espejo rayado. Espejos que tienen una línea, casi invisible, partiéndolos en dos. La mayoría de las veces no nos damos cuenta que somos dos. Dos seres que nos hemos dado cita en el mismo espejo. No el doctor Jekyll y mister Hyde, no. Somos dos destinos, dos extraños que nos hemos citado en el mismo espejo Luego nos separamos por diferentes dimensiones. Mundos completamente distintos que por poco coinciden. Pero una décima de milímetro, apenas de separación, nos condena a este divorcio. A la desesperación de ese otro que soñamos que nos sueña. Eres el espejo que elegí. No pido nada. Tal vez un poco de paz.     I CHOSE YOU AS MY MIRROR   There I would see all my sins, all my ...

MATILDE ESPINOSA, traducida al portugués por Leocádia Regalo

Matilde Espinosa nació en Cauca (Colombia) en 1910 y murió en Bogotá en 2008. NADA MÁS CIERTO A Luis Carlos Pérez In memoriam Nada más cierto que tu ausencia y este incansable viento. Revestido de sombras el color de los días se recoge en silencios los tuyos y los míos y toco tu pensamiento.   A veces se me quiebra el mundo entre las manos y oigo un clamor que se perfila en tu frente.        "¿Dónde caen las horas sin el terror nocturno?"   La pregunta se pierde y los goznes dolidos de la puerta entreabierta son pasos misteriosos de este implacable viento. NADA MAIS CERTO A Luis Carlos Pérez In memoriam Nada mais   certo do que a tua ausência e este incansável vento. Revestida de sombras a cor dos   dias recolhe-se em silêncios os teus e os meus e alcanço o teu   pensamento.   Às   vezes desfaz-se o mundo entre as minhas mãos e ouço um clamor que se perfila diante de ti.    ...

GLORIA GERVITZ, traducida al inglés por Rowena Hill

Gloria Gervitz nació en 1943 en Ciudad de México (México), donde murió en 2022. ESCUCHO A TRAVÉS DE PAREDES... escucho a través de paredes subterráneas cómo los presos se dan señales unos a otros                                          memoria ¿me oyes? creces como lo que se olvida y aquella que soy ofrece perdón a la que fui sobre la mesa unas fotografías esa muchacha la de la izquierda al frente                                                                     ...

ANTONIO RIVERO TARAVILLO, traducido al polaco por Ada Trzeciakowska

Antonio Rivero Taravillo nació en Melilla (España) en 1963 y murió en Sevilla en 2025. VIVIR   Si no es bisiesto, un año se descompone en trescientas sesenta y cinco zancadillas. Por el contrario, una vida se va —se fue— en un suspiro. Lo que tarda en picar una cobra. Lo que se toma una bala en atravesar un naipe que es en realidad una carta del Tarot. La vida es haber eludido tantos traspiés, resbalar sobre el cartón satinado y dejar de ser bípedo, un charco de sangre que se va, no de semen que viene. Vivir es ensayar esa caída. ŻYCIE Jeśli nie jest przestępny, rok dzieli się na trzysta sześćdziesiąt pięć potknięć. Natomiast życie mija —minęło— w mgnieniu oka. Tyle, ile trwa ukąszenie kobry. Tyle, ile potrzebuje kula, by przebić kartę do gry, będącą właściwie kartą tarota. Życie to unikanie tylu potknięć, poślizg na satynowanym kartonie i koniec bycia dwunogiem — kałuża uchodzącej krwi, a nie napływającego nasienia. Życie to próba tego upadku....